Kanchanaburi een dag met een missie

Het weer is omgeslagen, we worden wakker met bewolking. En we moeten zeggen dit past wel in de dag die we vandaag gaan beleven. Het wordt een beladen dag. Een dag met geschiedenis. Een dag om te herdenken. 

En dan moet er gelijk wel iets van mijn hart. De discussie over 4 mei die er op dit moment word gevoerd. Tja, ook hier krijgen wij dankzij sociaal media genoeg van mee. Ik vind het rond uit schandalig dat er überhaupt hier een discussie over gevoerd moet worden. Er word wel degelijk herdacht en niet alleen de blanke bevolking. En wij herdenken vandaag. Laat de mensen maar eens met die kortzichtige gedachten gaan doen wat wij vandaag gaan doen.

Het bezoeken van de velen die de oorlog niet hebben overleefd. Niet alleen in Nederland of Europa. Maar ook ver weg zoals hier in Thailand. Want ja ook hier in Thailand zijn Nederlanders, Engelse, Duitsers, Indonesiërs, Thai en nog veel meer onschuldige mensen van deze aardbol gestorven voor onze vrijheid. En wat dat betreft zijn we allemaal gelijk en vind ik dit geen onderwerp van discriminatie waard. Als je dit hier in Kanchanaburi ziet en je weet wat van de geschiedenis af dan durf je nog geen eens zo'n discussie aan te gaan. Zo dat moesten we even kwijt, want ik kan er alleen maar kwaad om worden.

En dan waar we vandaag ons mee bezig gaan houden. Zoals ik al zei, het weer is bewolkt en vanmiddag geven ze zelfs regen op. En dit beeld geeft ook wel een beetje ons gevoel aan.  Het word echt een beladen dag we gaan namelijk vandaag de twee begraafplaatsen bezoeken. Op deze twee begraafplaatsen liggen familieleden van vrienden van ons. En wij vinden het belangrijk dat we deze gaan bezoeken. Niet alleen voor ons maar ook voor hen. Wij kennen een beetje de geschiedenis van hun, maar willen daar niet al te diep op in gaan op onze blog. Het is al raar genoeg om te weten dat je Opa of Oom zo ver weg begraven ligt. En zeker dat je ze nooit heb mogen ontmoeten vanwege de oorlog. En je merk dat dit nog steeds generaties verder een heel gevoelig punt blijft.

We pakken een brommertaxi, want de eerste begraafplaats die we gaan bezoeken is ChungKai ongeveer een kilometer of 5 van af hier vandaan. Op deze locatie stond het grootste kamp van POW (Prisoner of War) De krijgsgevangenen hadden op dit terrein ook zelf een kerk en een ziekenhuis gebouwd.

Hier ligt J.G.D. Birnie sergant GI. samen met nog driehonderd Nederlanders. Even wat feitjes op een rij. Tijdens de bouw/reparaties aan de Birmaspoorlijn stierven 75 mensen per dag. Tussen de 80.000 en de 100.000 mensen zijn hier gestorven. Van allerlei nationaliteiten. Dit waren niet alleen soldaten, maar ook verplicht tewerkgestelden uit de landen in Zuid-Oost Azië die door Japan waren veroverd.  

Als we daar aankomen krijgen we al kippenvel want het is een uitgestrekt veld met graven. Zoiets zie je normaal gesproken alleen op televisie. Maar om in het echt te zien is echt indrukwekkend. 

Terug naar Kanchanaburi laten we ons gelijk afzetten bij de tweede begraafplaats. We lopen nog even naar de andere kant van de straat. Want we zijn vastbesloten om het graf van Opa Goudsmith (A. Goudsmith 34 jaar) bloemen te leggen. Uiteraard niet alleen uit naam van ons maar ook van zijn kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Met pijn in onze maag lopen we de begraafplaats op, nu is het er geen één, maar vier graven die we moeten gaan zoeken. Gelukkig hebben we ons huiswerk gedaan en weten we op welke locaties ze liggen. Bij ieder graf maken we even de steen schoon. Ondanks dat de graven er mooi bij staan hebben ze wel een poets beurtje nodig. Het heeft geregend in de nachten dus dan komt er ook zand op. Bij het graf van Opa Goudsmith leggen we de bloemen. We komen tot de ontdekking dat de graven van beide families niet zo heel ver uit elkaar liggen. Je kan dus zeggen dat de families al in een ver verleden met elkaar verbonden waren. Wij vinden dit een heel bijzonder gegeven. Van één familie lid klopt de locatie niet. Dat word dus zoeken. uit eindelijk na ongeveer een kwartier zoeken en een regenbui verder vinden we hem. We maken foto's voor beide families, lopen nog een rondje, staan nog even stil en vertrekken daarna weer. 

Het voelt raar eenmaal terug in onze guesthouse appen we Franceline. De foto's worden door gemaild naar haar. Ze verteld ons nog wat bijzondere details waardoor ons bezoek nog indrukwekkender word. Het is bij ons begin van de middag en de lucht barst uit elkaar het begint te stortregenen. Wij vinden het wel best voor vandaag. Wij gaan deze dag niet heel veel meer doen. Op 4 mei herdenken wij in Nederland  de doden, dan zitten wij in het vliegtuig terug naar huis. Dus voor ons is het vandaag 4 mei vandaag herdenken wij.